Outdoor LifeCoaching Retraite in Cirali Turkije
Carlien van Viegen
Verslag van deelneemster
De natuur als spiegel
De natuur is hot. Overweldigend. Leerzaam. Als je je openstelt voor wat er is, ontvouwt de wijsheid zich eigenlijk vanzelf. Onder begeleiding van een outdoor lifecoach van Atma, laat ik me een week lang inspireren door de prachtige natuur van het Olympos Nationale Park aan de zuidkust van Turkije. Bij outdoor lifecoaching krijg je er gratis een tweede coach bij: Moeder Natuur. Alle natuurelementen – objecten, vormen, kleuren, verschijnselen – worden gebruikt in het bezinningsproces. Alles wat je waarneemt en ervaart staat symbool voor wat er bij jou om aandacht vraagt. De natuur is één grote spiegel. Ik ben benieuwd wat ze mij te vertellen heeft.
Goed begin: om 6 uur op het strand
Om de kans te verkleinen dat we in small talk verzanden, wordt er bij het dagelijkse ochtendritueel met de groep niet gepraat. De eerste dag, de klok heeft net 6:00 uur geslagen, loop ik slaperig in m’n joggingbroek naar het strand. Zo zen mogelijk begeef ik me naar een open plekje in de kring en steek mijn hand uit om te gaan zitten.
‘Au, shit!’ Well done Carlien, al op de eerste ochtend verbreek je scheldend de vredige stilte. Beschuldigend kijk ik naar mijn hand en ontdek dat ik door een wesp ben gestoken. Ik ben wel meteen wakker. Ontwaakt. Niet te verwarren met de ontwaakte – Boeddha – want mijn ademhaling zit van schrik in mijn keel. Hij staat duidelijk nog in de stadsmodus en mijn gedachten vliegen alle kanten op. Is dit een spiegelmoment? De pijn negerend, plant ik mijn zitbotjes goed in de aarde en focus op mijn ademhaling. Ineens bedenk ik dat ik een vriendin gister ben vergeten te feliciteren. Van schrik open ik mijn ogen. Om me heen zie ik iedereen rustig zitten, ogen gesloten. Waarom kan ik dat nou niet? Terug naar mijn ademhaling. Ik leg een hand op mijn buik en richt mijn blik op de horizon. Die buik, daar moet ik nodig iets aan doen. IJverig mijn gedachten ontwijkend stuur ik mijn aandacht naar mijn voeten. Het is wel duidelijk waar de focus ligt, ze zijn ijskoud. Dan staar ik een tijdje naar de zee en ineens popt daar een heel klein zonnetje op. Hij wordt groter en groter, feller en feller. En mijn voeten warmer en warmer. Goedemorgen! Is er een fijnere manier om je dag mee te beginnen?
Hoge bomen vangen veel wind
Ik ben een boom. Een hele grote, met zo’n dikke stam en enorme wortels. Ze gaan tot diep in de grond. Meters. Kilometers! Ik heb ook heel veel takken, die vanuit mijn romp alle kanten op groeien. Als groep zijn we veranderd in een bos, pronkend naast de oude ruïnes van Olympos. Maar dan kondigt onze coach Marijke een hevige windvlaag aan en ik waai direct om. Net als in het dagelijks leven, als iets me overweldigt. Met een frons op mijn voorhoofd duw ik opnieuw mijn wortels in de aarde en strek mijn takken uit, zo ver als ik kan. Ik sta. Ik besta. Ik geef mezelf een lading gronding, power en bestaansrecht, dat ik er zelf van onder de indruk ben. Wat een heerlijk gevoel! Vanuit deze basis kan ik de hele wereld aan. Niet te vergelijken met waar ik in het dagelijks leven vaak zweef, daar bovenin die boom. Lekker veilig in mijn hoofd, waar ik kan denken en verklaren, en niet te veel hoef te voelen. Deze week ga ik het anders doen.
Eigen perspectief
De volgende dag strijken we neer op een open grasveld aan de rand van Cirali, het dorpje waar we verblijven. We vormen een zittende kring, ruggen tegen elkaar, blik de wijde wereld in. Marijke vraagt om ons uitzicht te delen met de groep. Het resultaat is een ietwat rommelige maar dynamische panoramafoto. Want ondanks dat we ons in hetzelfde landschap bevinden, op dezelfde vierkante meters zitten, heeft ieder zijn eigen perspectief. Niemand is in staat om te kijken vanuit dat van een ander. Net als in het dagelijks leven, concluderen we unaniem.
Inspiratie
Met een voorzichtig zonnetje aan de hemel, starten we een paar dagen later een wandeling over een met stenen bezaaid strand langs de Middellandse zee. Of we een steen willen zoeken die ons inspiratie geeft voor een belangrijk thema in ons leven. Mijn prestatiegerichte kant is direct bezig met het resultaat – wat als me niets te binnen schiet? Wat als ik geen geschikte steen vind? – terwijl mijn wijze kant me aanraadt te genieten van het proces. Ik ben altijd in gevecht met mijn nuchtere en spirituele ik. Ze veroordelen elkaar continu. Misschien zou ik eens nuchter kunnen kijken naar mijn spirituele kant? En mijn aardsheid respecteren in mijn spirituele proces?
Daar ligt hij dan: een perfecte ronde, witte steen. Hij symboliseert eenvoud en rust, een sterk verlangen in mij. Ik pak hem op, bekijk hem even en stop hem in mijn zak. Het universum heeft zijn werk gedaan en mij er eentje gegeven. Zie je wel! Maar dan, nog geen minuut later, valt me er tussen die duizenden stenen nog eentje op. Een bruine, hoekige waar allerlei lijnen kris kras overheen lopen. Als ik hem opraap, krijg ik een onaangenaam gevoel in mijn lijf, vergelijkbaar met de overprikkeling die ik in mijn leven vaak ervaar – iets waar ik ‘m direct mee associeer. Allebei de stenen horen bij mij. Rest alleen nog de vereniging, het elkaar in balans houden in plaats van vechten om aandacht. Ik stop ze naast elkaar in mijn zak. En dan breekt plots de zon door, recht in mijn gezicht. Als dit geen duidelijk signaal is…
Bevrijding
Een dode boom met tientallen vertakkingen verspert op de terugweg het Lycische pad, waar de Grieken en Romeinen in de klassieke oudheid al over liepeng. Ik wil me door de wirwar heen wurmen, maar Marijke vraagt me om te stoppen. Hier middenin gaan staan? Op mijn levenspad?
Verstrengeld in het web van takken, begint mijn hart sneller te slaan.
Marijke laat de spanning even stijgen. ‘Hoe gaat het met je?’
Onrustig om me heen kijkend zoek ik naar woorden. ‘Ik voel me gevangen’.
‘Waar zouden die takken voor kunnen staan?’
De symboliek is voelbaar in mijn hele zijn. ‘Dit zijn die prikkels die altijd keihard bij me binnenkomen’, zeg ik vastbesloten. Marijke vraagt me om te gronden. O ja, die boom. Maar ik slaag er niet in. Ik denk en voel, peins en kijk. Een andere optie zou zijn ervoor te zorgen dat er gewoonweg minder invloeden aanwezig zijn. Enthousiast over mijn ingeving, breek ik een tak af. En nog één. En nog één. Heerlijk! Dan ga ik nog eens goed met mijn voeten in de aarde staan. Wat een verschil. Ik word rustiger. Ik kan me weer bewegen. Er is alleen nog een brede tak die mijn gezichtsveld beperkt. Ik trek en hang eraan, maar hij is te dik. Wel krijg ik hem iets omlaag. Ineens zie ik de zee! Dank je wel Moeder Natuur, het is me duidelijk: ik heb wel degelijk invloed op welke prikkels ik toelaat en ze hoeven mijn vrijheid niet te beperken. Ter afsluiting van deze wijze les, graai ik de bruine steen uit mijn broekzak en gooi hem de ruimte in. Verenigen of opruimen, tja, het kan allebei.
Verbinding
Waar ik in mijn dagelijks leven een hekel heb aan vroeg opstaan, begin ik er nu, op de helft van de week, naar uit te kijken. Ik begin van het ochtendritueel te houden. Bewust wakker worden met mijn blote voeten in het Turkse zand, starend naar het verblindende zonlicht dat mijn moeheid vervaagt. Geleidelijk is mijn aandacht van mijn hoofd naar mijn voeten aan het verschuiven. Van verstand naar gevoel, van zweven naar gronden, van fladderen naar aarden. Gewoon omdat ik in de natuur ben. De natuur die simpelweg aanwezig is in al haar puurheid, nergens naartoe gaat en nergens over oordeelt. De natuur, die stil lijkt te staan, maar continu in beweging is. En wij met haar: we dalen af van weidse heuvels, onze angsten loslatend. We beklimmen rotsachtige bergen en gaan de strijd aan met onszelf. We vertragen het wandeltempo om onze gedachtestroom te vertragen. We doorvoelen weersverschijnselen als metaforen van onze emoties. En we associëren er op los.
It’s official now: I’m turning into a naturefreak.
Verleden – heden – toekomst
Tijdens een frisse ochtendwandeling richting de berg Olympos loop ik spontaan mijn verleden, heden en toekomst tegen het lijf. Een plant met enigszins verdorde bladeren aan de onderkant, bloeiende blaadjes in het midden en stengels met knoppen aan de top. Mijn verleden: dat achter de rug is, maar zeker niet dood. Mijn heden: dat volledig in bloei staat, letterlijk te midden van toen en later. En mijn toekomst: die staat te popelen om tot bloei te komen via takjes richting de toekomst. Het doet me weer eens beseffen dat ik niet zo bezig moet zijn met wat er nog komen gaat of wat er gebeurd is. Het is het nu dat telt.
De kracht van stilte
Het is al weer de voorlaatste avond. Ik lig in bed en luister naar de golven van de zee. Als ik welterusten zeg tegen mijn kamergenoot, merk ik dat ik het best spannend vind: dit is voorlopig het laatste woord. Morgen is de stiltedag. Wat nou als er zich iets aandient dat overweldigend hard aan de oppervlakte komt? Een monster in mij dat zijn kans schoon ziet om uit te breken?
Wat maakt een groep mensen een hoop herrie tijdens het ontbijt! Lepels die kommetjes leegschrapen, glazen die op tafel worden teruggezet na een luidruchtige slok. De bediening van het hotel vindt ons maar een stelletje rare figuren. Zij giechelen hardop in de keuken, wij in stilte aan tafel.
Na het eten lopen we langs de bergachtige kust naar een verlaten strandje. Nu valt pas op hoe je gewend bent om in groepsverband continu te communiceren. Een paar keer wijs ik spontaan naar een uitzicht en tuit mijn lippen om te zeggen hoe mooi ik het vind. Net op tijd sla ik mijn hand voor mijn mond.
Na een paar uur wandelen, begin ik onrustig te worden. Doordat er zo weinig geluiden zijn die me afleiden, nemen mijn gedachten de overhand. Ze zitten gevangen in mijn hoofd en schreeuwen allemaal door elkaar. Zie je wel, monsters!
Na twee uur lopen op het Lycische pad, komen we op het strand aan en zoekt iedereen een eigen plek. De één speelt wat met steentjes in de branding, de ander drijft op het zoute zeewater. Het is nog steeds wat onwennig om niet te praten, maar ik word langzaam rustiger. In Nederland verlang ik zo vaak naar een eenvoudiger leven, nu is mijn kans om daar een dagje van te genieten. Niemand zal mij storen in mijn proces, ik heb niet de mogelijkheid om mijn telefoon te checken en er is ook geen deurbel die kan gaan.
Het geruis van de golven en het staren naar de beweging ervan spoelen mijn gedachtestroom steeds verder naar de achtergrond. Ik kan me beter op mijn omgeving richten en neem alles daardoor veel intenser waar: geluiden, vormen, kleuren. Maar ook mijn eigen ademhaling. En het feit dat er zich geen monsters in mij bevinden, maar dat die plek in mij, waar ik zo bang was om naartoe te gaan, heel fijn en veilig is: mijn eigen natuur. Ik begin van de stilte te genieten. Het met elkaar stil zijn geeft een hele bijzondere energie, een sterke verbondenheid. Ik zet mijn blik op oneindig en verbreek mijn meditatierecord.
’s Avonds maken we een kampvuur. Als afsluitingsritueel werpen alle deelnemers een stuk hout in het vuur dat symbool staat voor iets waar zij afscheid van willen nemen. Als de laatste geweest is, zou de stilte verbroken zijn. Maar niemand zegt iets. We willen nog even blijven in dit paradijsje van rust en reinheid. Dan geeft plotseling een blaffende hond het eindschot. Iedereen schiet in de lach. De eerste woordenwisseling is zacht van volume, krachtig van energie en vol van liefde. Ik had verwacht te zullen schrikken van mijn eigen stem, maar hij is nog net zo vertrouwd als gisteravond.
Ik voel me herboren na deze climax van de week. Ik besluit een laatste wandeling te maken door dit prachtige natuurgebied. Op gevoel loop ik een paadje in en als ik de bocht om ga, openbaart zich een breed pad. Ik herken het meteen, het is mijn levenspad, vol mogelijkheden.
