‘De vraag is niet of je kind je gaat teleurstellen, maar wanneer je kind je gaat teleurstellen’, zei laatst een moeder tegen mij. En na de eerste overpeinzing van mijn kant kon ik inderdaad een heel eind meegaan met deze toch wel negatieve stelling.

Zodra je een relatie met een ander aangaat ben je bezig met verwachtingen, communicatie en verantwoordelijkheden. Je kunt geen langdurige relatie onderhouden zonder elkaar op sommige momenten teleur te stellen (de ander voldoet niet aan jouw verwachtingen) of juist te verrassen (de ander voldoet meer dan verwacht), legde deze moeder mij haarfijn uit.

In de relatie met je kind is dit niet anders. Zeker in de puberteit wisselen momenten van positieve verbazing zich soms razendsnel af met momenten van teleurstelling. Stel dus je verwachtingen bij en je zult vaker positief verrast worden en minder snel teleurgesteld.

Verwacht niets en het leven valt mee?!?!
Dat klinkt toch wel erg negatief en sceptisch. Waar zit dan de prikkel, de uitdaging, de inspiratie om het leven ten volle te leven? Veel ouders willen hun kinderen ondersteunen, helpen en motiveren om het maximale uit het leven te halen.  Wees dus die inspirator en inspireer kinderen vooral om verwachtingen aan zichzelf te stellen en deze ook waar te maken. Dat is een andere invulling dan je eigen verwachtingen van jou als ouder op je kind te projecteren.

Als coach is dit een situatie die we veel tegenkomen. Kinderen maken de verwachtingen van ouders niet of niet geheel waar en dat geeft bij ouders vaak veel frustratie. Helemaal als het kind wel de capaciteiten bezit om de verwachtingen waar te maken.

Puberteit is de levensfase van loskomen van je familie en toch verbonden blijven, je eigen koers bepalen en toch rekening met elkaar blijven houden maar ook je eigen doelen stellen en wijze raad van je ouders niet (geheel) ter zijde leggen.

Vrijheid in verbondenheid
Kun je als ouder je kind de vrijheid geven om zijn of haar eigen keuzes te maken? Kun je genieten van de onderbouwing van hun eigen keuzes, ook als dit niet jouw keuze zou zijn? Ervaart jouw kind vrijheid in verbondenheid? Maar is de relatie ook zo sterk dat jouw kind soms ook jouw adviezen ter harte neemt omdat jij als ouder betrouwbaar en betrokken bent?

Veel valt en staat met de kwaliteit van communiceren en de rol die we hebben in het gezin. Is de relatie gebaseerd op gelijkwaardigheid (niet te verwarren met gelijk zijn in de relatie met je ouders) en verbondenheid?

Als coach blijf ik me altijd verbazen over de bijzondere rol die ik mag vervullen binnen de gezinnen die mij het vertrouwen en de gastvrijheid geven. Als ik binnen stap in een gezin dan ben ik zeer gewenst, veelal door alle gezinsleden, maar zeker door de ouders. ‘De emmer loopt over’, ‘Hij eruit of ik eruit’, ‘We zien gewoon dat hij/zij niet gelukkig is’, ‘We communiceren niet meer met elkaar, we schreeuwen en gillen alleen nog maar’ zijn enkele uitspraken die ik vaak hoor bij aanvang van het coachingstraject.

Ondanks dat ik mij zeer gewenst voel is het toch mijn werk om mijzelf weer zo snel mogelijk overbodig te maken. Het gezin weer zo snel mogelijk in balans te krijgen met betrekking tot wederzijdse verwachtingen, het optimaliseren van de communicatie en iedereen in het gezin weer in de juiste rol te krijgen.

Relativerend is ook de uitspraak van een andere moeder; ‘Opvoeden is in de essentie een heel simpel proces met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid qua uitkomst. Aan het einde van de opvoedkundige rit houden vrijwel alle kinderen van hun ouders en maken vrijwel alle kinderen verwijten aan hun ouders.’ En ook over deze quote kun je weer een mooi blog schrijven.

Vragen? Behoefte aan contact? Neem gerust contact op en stuur een email naar michieldegoede@jatil.nl of bel 06–43 57 40 50.

Hartelijke groet,

Michiel de Goede